Podczas spacerów w parkach i na ulicach, obserwując opiekunów psów, można zauważyć różne postawy wobec psów.
Część opiekunów trzyma krótką smycz lub flexi, reagując korektą na każdy spontaniczny ruch psa – czy to próbę interakcji z innym psem, czy zainteresowanie zapachem w trawie. Broń boże, by pies znalazł coś do jedzenia lub grzebał w śmieciach. Ograniczenia te przybierają formę krzyku, szarpania smyczy, czy strofowania psa za naturalne dla niego zachowania. Dla tych opiekunów spacer to często przede wszystkim wywiązanie się z obowiązku, a nie moment relaksu.
Są także opiekunowie bardziej świadomi, którzy próbują głębiej zrozumieć potrzeby swojego psa, starając się dostosować do nich. Wiedzą dużo o psach, podążają za psem, dostosowując się do jego zamiarów i potrzeb, uważnie obserwując jego komunikaty i próbując na nie odpowiadać. Często można od nich usłyszeć, że spacer jest dla psa. Takie myślenie to jednak błąd prowadzący do niewłaściwego budowania relacji z psem, a czasem jedynie sygnał, że coś jest nie tak w relacji.
Spacer to także chwila dla opiekuna - nie tylko dla psa. Moment relaksu, odprężenia, rozmów z innymi osobami, zajęcia się swoimi sprawami, spędzenia dobrze czasu.
Zamiast oczekiwania od psa całkowitego dostosowania do naszych potrzeb, czy całkowitego dostosowywania się do psa, relacja między opiekunem a psem powinna opierać się na wzajemnym szacunku, współpracy i kompromisie. Pies jest autonomiczną istotą, mającą swoje potrzeby, uczucia i pragnienia, ale tak samo opiekun posiada swoją indywidualność, plany i oczekiwania.
Idealna relacja między opiekunem a psem to taka, w której obie strony uczestniczą w dialogu, komunikują się ze sobą i współpracują. Gdzie wspólne decyzje są podejmowane w oparciu o potrzeby obu stron, a nie tylko jednej. Gdzie jest przestrzeń na realizowanie celów człowieka i czas dla niego i celów psa. Przestrzeń na to, by mieć własne sprawy. Na niezależność.
Wtedy spacer stanie się prawdziwą przyjemnością, pełną wzajemnego zrozumienia i szacunku, a tylko tak warto spędzać czas. Spacer nie oparty na relacji zależności, ale na współpracy.