Szczekałam, szczekałam, szczekałam, szczekałam, szczekałam. Szczekałam na wszystkie psy, które miałam w zasięgu wzroku. Szczekałam na psy nawet jeszcze zanim je zobaczyłam, bo mogły tam być. Próbowali mnie od tych psów zabierać, mówili że nie jestem gotowa na spotkania. Próbowali mnie zająć zabawką, dawać smaczki. A ja i tak szczekałam. Wszyscy się denerwowali na spacerach, nie tylko ja. Z tych nerwów szczekałam też na przechodniów, w ogóle miałam nerwy w strzępach. Aż pewnego dnia przestali mnie odciągać od psów i zajmować różnymi rzeczami. Szczekałam, ale nie odciągnęli mnie, ani nie wzięli na ręce. Szczekałam dalej, ale zobaczyłam, że te psy się w ogóle mną nie interesują. Mogłam nawet ukradkiem powąchać ich zapachy raz czy drugi i w ogóle trochę się przyjrzeć - kim są i co tam właściwie robią. I wiecie co - minęło parę dni, a ja już mam prawdziwą psią kumpelę - małą yorczkę. Zaczynam się też zapoznawać z większymi psami. Chyba mi nic nie zrobią, jak myślicie?
Życie młodego psiaka, który nie ma żadnych psich kumpli, przypomina trochę sytuację dziecka w nowej szkole. Poznawanie tych wszystkich osób to ogromny stres, ale z drugiej strony trzeba jakoś przez niego przebrnąć, żeby zdobyć kolegów, przyjaciół, nawiązać relacje i poczuć się lepiej.
Izolowanie psa od innych psów w takiej sytuacji jedynie pogłębia problem, ponieważ z czasem psiak będzie się czuł coraz bardziej niekompetentny społecznie, a jego napięcie w kontaktach z psami będzie rosło. Nagrody, smakołyki, zabawki nie pomogą - nie rozwiążą problemu psa.
To, co może zrobić opiekun, to znaleźć wystarczająco łatwe sytuacje - obszerną przestrzeń, miłe i spokojne psy - aby taki szczekający psiak miał możliwość zbierania informacji o innych psach. Jeśli uda się stworzyć sytuacje w których pies poczuje się wystarczająco bezpiecznie, potrzeba kontaktów społecznych i ciekawość zwykle wygrywa z obawami i jego nastawienie do innych psów się zmienia.